Μεγάλωσες και ταξίδι να πας έτοιμη είσαι
Στα μάτια μου καθρεφτίζεσαι, πάνω στο δάκρυ που μετέωρο μένει
Κι όμως ζεστή εκπέμπεις νιότη
Στερνά κι αν έφτασες
Η αγάπη πέρασε μακριά σου
Κι όμως εσύ αγάπη ανάβλυζες
Κι αν πόνεσα ή σε πόνεσα, αρχέγονο φαντάζει στο χρόνο
Όμως σε πίστεψα και με πίστεψες, κι αυτό πελώριο είναι και μου φτάνει
Δεν φτάνει όμως πια ο χρόνος
Ξέρω ότι διαβαίνουμε τις τελευταίες βόλτες μας, πηγή για θύμησες
Όμως οι νότες ουράνια σέρνονται στη γη
Ο αδελφός, ο άντρας οι φίλοι οι παλιοί με ρετσίνα και μαρίδα αναμένουν
Άντε, πέρασε κι αυτό θαρρώ, ζωή νομίζω την έλεγαν ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου