Ακροβατώντας

Δαίμονες την κατάρρευση περιμένουν. Ανομολόγητα συναισθήματα βοηθούν το έργο της καθόδου. Μικρές έστω αναλαμπές δεν υπάρχουν. Πως τα πράγματα καταλήγουν έτσι κανείς δεν ξέρει. Πλέον σιγά – σιγά η ζωή χωρίς νόημα παίρνει τη θέση της. Γολγοθάς ή εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν έχει σημασία. Χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, μόνο παρελθόν κι αυτό γεμάτο λάθη (?).

Μικρές ανάσες, πελώρια θεριά
Τον ύπνο κάνουν ξύπνιο
Μικρές προτάσεις, πολύ ρηχές
Πελώριες παύσεις

Ζωή που ζήσαμε γεμάτη λάθη
Και ποιο μεγάλο εγώ που ζω
Θεριό ανήμερο μεσ’ τη ψυχή μου
Ο χρόνος που μένει ν’ακολουθώ

Στήριζα όνειρα πάνω σε βράχους
Αλλά δεν έβλεπα άμμο ψιλή
Στήριζα πάντοτε μα κατά βάθος
Έβλεπα θάλασσες στη νεροποντή

Τώρα το βήμα μου σέρνεται πάλι
Σε ανήλια κάτεργα χωρίς μιλιά
Φωνές ακούγονται, μα είναι πάλι
Οι σαρκοφάγοι που ζουν βαθιά

70 χρόνια συνεχούς προδοσίας

Από τον Βουλπιώτη στον Χριστοφοράκο, από τον Τσολάκογλου & Ράλλη στον Σαμαρά μέσω Παπανδρέου και από τα Τάγματα Ασφαλείας στη Χρυσή Αυγή. Μια διαδρομή 70 και βάλε χρόνων για να φτάσουμε στο κατώτατο επίπεδο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ένα "φιλελεύθερο" σύστημα το οποίο απέτυχε και μια "αριστερά" που θα ακολουθήσει έναν ανύπαρκτο τρίτο δρόμο. Βρισκόμαστε στο έσχατο σημείο και προσπερνάμε κάθε σημείο ηθικής. Ο "φόβος του νοικοκύρη" θα εξαντλήσει την ανθρώπινη φύση και πλέον, θεατές στα (πάντοτε) ελεγχόμενα ΜΜΕ θα περιμένουμε ένα αίσιο τέλος.

Με σημαντική απουσία από την έκθεση στη κοινή ανάγνωση, προσπαθώ να επιστρέψω. Περισσότερο γιατί υπάρχει μια εσωτερική ανάγκη και λιγότερο για μοίρασμα σκέψεων. Έτσι κι αλλιώς είμαι απογοητευμένος από το "ανθρώπινο" είδος. Απογοήτευση από όλες τις πλευρές και πτυχές.

Μαράθηκαν τα λουλούδια
Έσβησε και το τελευταίο καντήλι
Η μυρωδιά σκορπίστηκε στο πουθενά
και το πουθενά μπήκε βαθιά μέσα

Αύριο... τι;
Τι κι αν οι άγγελοι υπάρχουν
Τι κι αν οι άνεμοι φυσούν
Αύριο πάλι τίποτα

Στο τίποτα και το πουθενά αφιερώθηκα
στο αύριο δεν στέκομαι
στο χθές μόνο ρίχνω ματιές κλεφτές
πέρασε ζωή, σε διατάζω τώρα