Ήταν 17 Νοέμβρη του 1999. Ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι στο «Σωτηρία» κοιτούσε επίμονα το ταβάνι. Τα γαλάζια μάτια του είχαν πλέον ξεθωριάσει. «Άκουγε» φωνές, λαό να διαδηλώνει. «Μεγάλη η συγκέντρωση γιε μου φέτος, τους ακούς; φωνάζουν». Στις 26 Νοέμβρη έφυγε να συναντήσει τους συντρόφους του. Αυτοί, ήταν φύλακες.
Σήμερα, απέχουμε τιμώντας τον Λαζόπουλο που «ψηφίστηκε» στους 100 πρώτους Έλληνες, τιμούμε τον Ζαγοράκη (όχι ότι έχω τίποτα με τον άνθρωπο, αλλά ήμαρτον) που «ψηφίστηκε» στους 100 πρώτους Έλληνες και αφήνουμε όλους αυτούς ή τους άλλους να καπηλεύονται το αίμα των δικών μας ανθρώπων.
Flossenburg, Maria Lanzedorf, Μακρόνησος, Ικαρία κ.ο.κ. Αυτός ο άνθρωπος δεν έπρεπε να είναι στους 100 πρώτους; Όμως ήταν δύσκολο, γιατί σαν κι αυτόν υπήρξαν χιλιάδες και ποιον να πρωτοψηφίσεις.
Αγοράστε λοιπόν τις εκδόσεις με τους 100 πρώτους (δώρο dvd) και ξεχάστε (όπως οφείλετε να ξεχάσετε και όπως ορίζουν να ξεχάσετε) όλους τους χιλιάδες άλλους πρώτους.
Επίσης διαβάστε κι ας διαφωνείτε ...
Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα! http://l-d-papadeas.blogspot.com/
1 σχόλιο:
Αυτοί οι χιλιάδες συν-αγωνίζονταν, συναποτελούσαν τη «δύναμη που δεν την έχει ο μόνος», δεν διαγκωνίζονταν και, προ παντός, δεν εκλιπαρούσαν για να εισπράξουν την ψήφο μας και να ξεχωρίσουν ανάμεσα στους συντρόφους τους. Αλλά εγχειρήματα τέτοια, ΣΚΑΪκής έμπνευσης, που η ποιότητά τους φτάνει μέχρι τον… ΣΚΑΪ, όλα μπορούν να τα αντιστρέψουν, όχι απλώς να τα ισοπεδώσουν: Έτσι, μέχρι και ο Κολοκοτρώνης φτάνει να ζητιανεύει την ψήφο μας κλαψουρίζοντας «Έγινα κλέφτης για σένα» (χειρότερα κι απ' το μελό «Αμάρτησα για το παιδί μου»). Βέβαια, δεν πρόκειται για τον περήφανο Γέρο του Μωριά· αυτόν πού να μπορέσει να τον δει ο Σκάης. Ό,τι βρει πρόχειρο στον βούρκο που τσαλαβουτάει μας μοστράρει, μπας και μπορέσει έτσι να γίνει αρεστός στ' αφεντικά του και να του πετάξουν κανένα κόκκαλο να γλείψει. Το ζήτημα είναι τ' αφεντικά του Σκάη να μην τα αναγνωρίζουμε ούτε να τα δεχόμαστε ως αφεντικά μας…
Δημοσίευση σχολίου