Μέσα στα σκοτεινά δωμάτια της βίλας που ζει απομονωμένη, μιλά συνεχώς σε γλώσσα παράξενη. Τα ταχυδρομικά περιστέρια φεύγουν και γυρνούν με μηνύματα από μέρη μακρινά. Αδύνατη, οστεώδης, υπερυποχθόνια με δυο μάτια να λαμπυρίζουν, άκουσε το γνωστό ήχο στην πόρτα.
"Ανοίξτε" φώναξε. Η γριά υπηρέτρια έσυρε τα βαριά κόκαλά της και έσυρε τα βαριά μάνταλα. Πίσω από την πόρτα στέκονταν ο γιος της υπερυποχθόνιας, υπερσκοτεινής χηρευάμενης, ο ίδιος ο βασιλιάς.
"Mammy" αναφώνησε και έτρεξε στην ανοιχτή αγκαλιά της, σκουντουφλώντας στο πανάκριβο χαλί.
"Oh! My beloved son, what happened ? Why you are so upset ?" και τον κοίταξε τον βασιλιά με μεγάλη τρυφερότητα. Δεν έπαυε να είναι γιος της. Ακόμα είναι το μικρό της, που σαν κλώσα ανάθρεψε με μεγάλα όνειρα. Όνειρα μεγάλα, που αγωνίστηκε πολύ για να τα πετύχει.
Να τώρα, στέκει εμπρός της, βασιλιάς...
1 σχόλιο:
Δεν ξέρω ποιοι συνειρμοί λειτούργησαν καθώς σκεπτόμουνα τι να γράψω, μα γεγονός είναι ότι στο μυαλό μου ήρθε ο «Επικήδειος» του Ιωάννη Κονδυλάκη. Ίσως γιατί διαισθάνομαι ότι το παραμύθι κάπου θα έχει κάποιον επικήδειο... Λοιπόν, σαν το «Πε πράμα και για τ' άλλα παιδιά» του αγαθού χωρικού στον «Επικήδειο», μου 'ρχεται και μένα να σου πω «Πε πράμα και για την επιμήκυνση»!
Καλή Ανάσταση, Νίκο!
Δημοσίευση σχολίου