Καθώς καθότανε κρεμανταλάς, ξύνοντας τα'χαμνά του, πάνω στο θρόνο, το βλέμμα του στο κενό ήτανε καρφωμένο. Όλος ο περίγυρός του σιωπούσε. Μερικοί φτύνοντας στο πάτωμα ροχάλες περιποιημένες, κρυφογελούσαν. Άλλοι με φιδίσια μάτια μέτραγαν τα τάλαρα στις μεγάλες τσέπες τους. Ένας χοντρός, με τεράστια μπακοκοιλιά μπήκε φουριόζος, όσο φουριόζος μπορούσε να είναι με το λίπος να σέρνεται στο πάτωμα του παλατιού.
"Μεγαλειότατε" του φώναξε.
"Σσσσσ" φώναξαν πολλοί.
"Σκέφτεται" είπαν κάποιοι άλλοι.
Τότε ήταν που το παλάτι ευθύμησε. Σκάσανε όλοι στα γέλια.
Ξάφνου ο άρχοντας, λες και κάτι του τρύπησε τον κώλο. Πετάχτηκε ορθός και φώναξε:
"Φέρτε τον επίσημο μανδύα μου, θα πάω να συναντήσω τη μαμά μου"...
(Ένα μικρό κείμενο που μπορεί να έχει και συνέχεια. Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι τυχαία)
1 σχόλιο:
«Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι τυχαία»: Εγώ συνηθίζω να λέω περιπαικτικά «είναι συμπτωματική», και όπως θέλει ας το εννοήσει ο καθένας... (συμπτωματικός είναι ο εκ συμπτώσεως, ο τυχαίος, αλλά και ο σχετικός με σύμπτωμα κάποιας ασθένειας!).
Περιμένω τη συνέχεια του παραμυθιού, κι ας είναι γνωστή η υπόθεση...
Δημοσίευση σχολίου