Δεν είμαστε «καραγκιόζηδες» αδέλφια...

Η καταστροφή της Ελλάδας συνεχίζεται. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων παραδίνονται στις φλόγες. Σημαντικοί πνεύμονες για την συνέχιση της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους εξαφανίζονται.
Σίγουρα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τι κι’ αν ξεφυτρώσουν μεζονέτες, τι κι’ αν άγνωστα κέντρα επιθυμούν την κατάρρευση της χώρας μας, τι κι’ αν κυβέρνηση είναι η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τον τόπο μας έρμαιο του κάθε εγκληματία.
Βαρεθήκαμε να ακούμε για ελλείψεις.
Βαρεθήκαμε να ακούμε για έργα που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.
Βαρεθήκαμε να ακούμε ότι φταίνε οι άλλοι.
Βαρεθήκαμε να γινόμαστε διεθνής περίγελος.
Βαρεθήκαμε να γινόμαστε συμμέτοχοι σε κάτι το οποίο ποτέ δεν επιλέξαμε.

Δεν είμαστε «καραγκιόζηδες» αδέλφια...
Πληρώνουμε φόρους ...
Για μια υγεία που δεν έχουμε
Για μια παιδεία που απουσιάζει
Για μια προστασία που αναπαύεται
Για ένα κράτος που αναλώνεται
Για μια ζωή που δεν έχουμε...

Ανοίξτε τα παράθυρα (του μυαλού) να μπει αγέρας μέσα

Διαβάζοντας τον κυριακάτικο τύπο, αρχίζω και έχω τάσεις προς έμετο.
Κατηγορίες μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Διαμόρφωση επιρροών στη δημοσιογραφική κοινότητα. Άρθρα «καταχωρήσεις» των κομματικών απόψεων. Επίθεση στα μικρότερα κόμματα για την παύση διαρροής δυσαρεστημένων ψηφοφόρων.

Όχι πως οι εφημερίδες είναι μοναχά πρωταγωνιστές σε αυτό το θολό τοπίο. Η τηλεόραση με τον υπνωτισμό της εικόνας τις περισσότερες φορές είναι αποτελεσματικότερη.

Όλα συνάγουν στη διαμόρφωση συγκεκριμένων και εγκεκριμένων απόψεων, ασφαλών αντιδράσεων και γαλουχημένων μυαλών.

Εμείς αποδεχόμενοι τον ρόλο, καθισμένοι στους αναπαυτικούς καναπέδες, τρώγοντας πίτσα και πίνοντας μπύρες χοντραίνουμε το λίπος ασφαλείας και τα πάντα, επιδερμικά μας αγγίζουν.

Όμως έχουμε υποχρέωση, κυρίως στα παιδία μας, να αναδείξουμε την πνευματική διαύγεια που τόσα χρόνια πρόσφερε σ’ αυτό τον τόπο.

Έχουμε υποχρέωση στον Σεφέρη, στον Ρίτσο, στον Ελύτη, στον Χατζηδάκη, στον Θεοδωράκη, στον Λοϊζο, στον Βάρναλη, στον Κούν και σε όλα αυτά τα «υπόγεια» που έγιναν ανώγεια πολιτισμού και πολιτικού ρεαλισμού.

Αφιερωμένο στη μάνα μου

Ο λύκος πάντα μόνος του
τ'αερικό μονάχο
κι όταν τα δυό μαζί βρεθούν
φτιάχνουν πελώριο βράχο

(αφιερωμένο στη μάνα μου που σήμερα κέρδισε τον χάρο)