Γεια σου μπάρμπα Σπύρο, γεια σου κυρά Βάσω.
Ελπίζω (όπως πιστεύω άλλωστε) ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, έτσι δεν θα βλέπετε την κατάντια της χώρας μας. Εσείς που παιδιά τότε πολεμήσατε το φασισμό. Εσείς που δεν λυγίσατε στις όποιες δυσκολίες. Εσείς που τραφήκατε με χαρούπια και λούπινα.
Ακόμα θυμάμαι πατέρα τις ιστορίες σου για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Οι ναζί πέταγαν τις πατατόφλουδες στις ακαθαρσίες για να μην τις τρώτε. Σου πάτησαν το χέρι και έλιωσαν το δάχτυλο του χεριού σου, σε βασάνισαν και η καθημερινή καταναγκαστική εργασία ήταν πάρα πολύ για ένα 16χρονο τότε παιδί. Κι όμως γλίτωσες, επέστρεψες στην αγαπημένη σου πατρίδα και συνέχισες να αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν ξεχνώ και εσένα μητέρα, εσένα, που δίπλα στον αδελφό σου, αντάρτη στα βουνά, πολέμησες για την λευτεριά του τόπου αυτού. Δεν ξεχνώ τις ιστορίες που μου έλεγες, τα βασανιστήρια στα υπόγεια των γερμανοτσολιάδων και τη μετέπειτα πορεία σου, πάντα δίπλα στην πρόοδο της αγαπημένης σου πατρίδας.
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την κατάντια που φέραμε την χώρα μας.
Ζητώ συγγνώμη για το σάπιο πολιτικό σύστημα που συντηρούμε.
Ζητώ συγγνώμη για το δικαίωμα που δώσαμε να μας χλευάζουν οι Γερμανοί απόγονοι των Ναζί.
Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντήσαμε με ένα περήφανο ΟΧΙ, όπως εσείς κάνατε, αλλά με υποτέλεια.
Αντί ενός περήφανου λαού, είμαστε σφουγγοκωλάροι των Ευρωπαίων «εταίρων» μας.
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Κωστή Παλαμά
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μήτε λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάνα Γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι κι οκνοί καταφρονούν την θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι (Κωστής Παλαμάς)
