Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Ακροβατώντας

Δαίμονες την κατάρρευση περιμένουν. Ανομολόγητα συναισθήματα βοηθούν το έργο της καθόδου. Μικρές έστω αναλαμπές δεν υπάρχουν. Πως τα πράγματα καταλήγουν έτσι κανείς δεν ξέρει. Πλέον σιγά – σιγά η ζωή χωρίς νόημα παίρνει τη θέση της. Γολγοθάς ή εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν έχει σημασία. Χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, μόνο παρελθόν κι αυτό γεμάτο λάθη (?).

Μικρές ανάσες, πελώρια θεριά
Τον ύπνο κάνουν ξύπνιο
Μικρές προτάσεις, πολύ ρηχές
Πελώριες παύσεις

Ζωή που ζήσαμε γεμάτη λάθη
Και ποιο μεγάλο εγώ που ζω
Θεριό ανήμερο μεσ’ τη ψυχή μου
Ο χρόνος που μένει ν’ακολουθώ

Στήριζα όνειρα πάνω σε βράχους
Αλλά δεν έβλεπα άμμο ψιλή
Στήριζα πάντοτε μα κατά βάθος
Έβλεπα θάλασσες στη νεροποντή

Τώρα το βήμα μου σέρνεται πάλι
Σε ανήλια κάτεργα χωρίς μιλιά
Φωνές ακούγονται, μα είναι πάλι
Οι σαρκοφάγοι που ζουν βαθιά