Σε κάποια αίθουσα αναμονής, το χρόνο μου να δαπανήσω καπνίζοντας ένα τσιγάρο ήθελα. Μοναδική διέξοδος το μικρό μπαλκονάκι πλάτους 50 εκατοστών. Εκεί ανακάλυψα μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα του ακάλυπτου.
Ο χώρος που καλύπτει χρηστικά τις παλιές αυλές μας, τα γεράνια καιτους ασβεστομένους τοίχους. Ο χώρος που σιγά - σιγά κατέστρεψε τον ορίζοντα και δημιουργεί αυχενικό για
λίγες εικόνες ουρανού.
Παρατηρούσα τις γυναίκες που άπλωναν, τους άντρες που μαστόρευαν, τους φοιτητές που άκουγαν μουσικές και τους γέροντες που έσερναν τους αιώνες κουρασμένοι από την ίδια τους την φύση.
Λυπήθηκα για τα παιδιά μου, που δεν θα γνωρίσουν φίλους στις γειτονιές, που δεν θα μυρίσουν τις πασχαλιές και που δεν θα δουν επαναστάσεις.
Όλα τελειώνουν, αργά, ήσυχα και προγραμματισμένα.
Σήμερα οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι, είπε ο Λάκης Λαζόπουλος, την πιο εύστοχη φράση της δεκαετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου