Μεγάλωσα μετρώντας τους στοίχους του ποιητή “αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας”. Και αγάπησα αυτό το χώμα. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο πατέρας μου (Θεός χωρέστον) σπατάλησε τα ωραιότερα χρόνια της ζωής του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Γερμανία, δεν πίστεψα ποτέ ότι το δικαίωμά μου στη ζωή δεν πέρασε μέσα από τις σκηνές της Μακρονήσου, της Ικαρίας και όλων των άλλων παραθεριστικών τόπων. Δεν πίστεψα ποτέ ότι η μάνα μου “έχασε” τσάμπα συγγενείς και φίλους γιατί πολέμησαν αντάρτικα τους Γερμανούς, δεν πίστεψα ποτέ ότι το ξύλο που “έτρωγε” στο υπόγειο στα Σφαγεία, πήγε χαμένο.
“Τίποτα δεν πάει χαμένο, στην χαμένη μας ζωή”
Σήμερα όμως, σαρανταφεύγα, αναζητώ κι εγώ “κάτι”, για να αφήσω στα παιδιά μου, ώστε να θεωρήσουν και εκείνα ότι έκανα “κάτι” που δεν θα πάει χαμένο. Όσο να ψάχνω δεν βρίσκω τίποτε δυνατό, αψεγάδιαστο, αναντικατάστατο. Δεν βρίσκω όραμα να δώσω, μυρωδιές να μυρίσουν, γεύσεις να γευθούν και ήχους για να ακούσουν.
Βρίσκω μόνο βλακεία, ανεπάρκεια, ψυχικό μαρασμό, γεύσεις τεχνικές, εικόνες εικονικές και ήχους ανεπαρκείς.
Αισθάνομαι μόνος, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι. Είμαστε πολλοί αυτοί που μόνοι σκέφτονται.
Βάλτε ήχους στη ζωή σας (Θεοδωράκης & Χατζηδάκης δεν βλάπτουν την υγεία)
Διδάξτε τα παιδιά σας πολιτισμό ψυχής (Θέατρο & Βιβλίο καταπολεμούν την κατάθλιψη)
Δώστε γεύσεις σα παιδιά σας (μαγειρέψτε, δεν κάνει κακό, η πίτσα κάνει...)
Μυρίστε περπατώντας χέρι - χέρι στη φύση
Μάθετε να επαναστατείτε. Να μην ανέχεστε την μιζέρια, την ηλιθιότητα, το νταϊλίκι, τον τουπέ, τον ωχαδελφισμό, την κομπίνα, την κονόμα, το “μέσον”, το ψέμα, την αλητεία (με όλες τις έννοιες) και πολύ περισσότερο από όλα μην ανέχεστε τον ίδιο σας τον εαυτό, κάντε τον καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου