Με σημαντική απουσία από την έκθεση στη κοινή ανάγνωση, προσπαθώ να επιστρέψω. Περισσότερο γιατί υπάρχει μια εσωτερική ανάγκη και λιγότερο για μοίρασμα σκέψεων. Έτσι κι αλλιώς είμαι απογοητευμένος από το "ανθρώπινο" είδος. Απογοήτευση από όλες τις πλευρές και πτυχές.
Μαράθηκαν τα λουλούδια
Έσβησε και το τελευταίο καντήλι
Η μυρωδιά σκορπίστηκε στο πουθενά
και το πουθενά μπήκε βαθιά μέσα
Αύριο... τι;
Τι κι αν οι άγγελοι υπάρχουν
Τι κι αν οι άνεμοι φυσούν
Αύριο πάλι τίποτα
Στο τίποτα και το πουθενά αφιερώθηκα
στο αύριο δεν στέκομαι
στο χθές μόνο ρίχνω ματιές κλεφτές
πέρασε ζωή, σε διατάζω τώρα
2 σχόλια:
Καλώς να επιστρέψεις, Νίκο μου. Υπάκουσε στην εσωτερική σου ανάγκη και αδιαφόρησε για την «έκθεσή σου στην κοινή ανάγνωση», αυτή άλλους αφήνει εκτεθειμένους, όχι εσένα. Θα μου πεις, μα με αυτούς τους άλλους είναι το πρόβλημα! Ναι, αλλά με τους άλλους τους πολλούς, οπωσδήποτε, όχι όμως και με τους λίγους ή ελάχιστους επαΐοντες (πού βρίσκονται αυτοί;)...
Αυτά τα... μπερδεμένα έχουν οδηγήσει κι εμένα, το στραβόξυλο, τον άθεο ορθόδοξο, να έχω κλείσει τα σχόλια στο ιστολόγιό μου εδώ και χρόνια τώρα, αλλά ταυτόχρονα να μη σχολιάζω (ούτε) στα φιλικά ιστολόγια. Εδώ κάνω μια εξαίρεση...
Να 'σαι καλά και να... μας γράφεις!
Τι να πω και τι να ομολογήσω. Υποκλίνομαι σε έναν άνθρωπο που το Α δεν είναι μόνο κεφαλαίο, είναι θεμελιώδες.
Δημοσίευση σχολίου